گفت و گو با رئیس دومین دوره سازمان نظام صنفی رابانه ای کل کشور: می تواند دوره طلایی سازمان باشد

پرویز رحمتی مرد تعادل و استدلال است و هرچند در دوره خودش، برخوردی جدی با منتقدان داشت و ریشه دار بودن اختلافات اخیر را هم می پذیرد، ولی حالا نگاهی آمیخته به اجبار تاریخی به سه دوره سازمان دارد. هم چون همیشه، سخنان او نه تنها بوی تعاملی فاخر می دهد، بلکه نشانه هایی از تلاش سازمان برای رسیدن به یک آشتی صنفی جدید دارد.

شــور و حرارتی که در بدو تشــکیل سازمان در میــان اعضا و کاندیداها وجود داشــت، در دوره های بعدی انتخابات ســازمان کم کم از بین رفت و اکنون احســاس می شــود یک جو بی‌علاقگی و شــاید یأس در فضای انتخاباتی سازمان وجود دارد. فکر می کنید این جو، ناشی از چه شرایطی است؟

من قضاوتی راجع به اینکه جو دلسردی وجود دارد، نمی کنم؛ اما اســتنباطم این است که دو ســه فاکتور در این رابطه نقش داشــته: یک، افــرادی کــه در آن زمــان در دولت حضور داشتند، استثنائاتی در دولت های گذشته و حال بودند. ما مملکتی هستیم با یک ساختار کاملاً دولتی؛ بنابراین طــرف دولتی حتی در رابطه با شکل گیری تشــکل هایی مانند سازمان نظام صنفی ذی‌مدخل اســت. دوم، انگیزه ای که در میان اعضای انجمن باعــث ارتقاء آن برای سازمان نظام صنفی رایانه ای وجود داشت، این بود که اتصال و ارتباط با ساختار دولتی نظم پیدا کند و بحث تنفیذ حکم رئیس سازمان دقیقاً به همین خاطر بود که عقبه ای داشته باشد. سوم، باید به ایــن موضوع توجه کنیــم که فناوری اطلاعات، خصلت میان رشــته ای دارد. تنوع و تعدد موضوعات و فعالان مختلف در رابطه با این قضیه وجود دارد.

شــما که در اوج دوران احمدی نژادیسم- اگر بتــوان چنیــن تعبیــری را به کار بــرد- کار می کردید اما دست کم سازمان مشروعیت و محبوبیتش را تا حد زیادی حفظ کرد و رشــد داشت.

نمی توانیم انتظار داشته باشیم روند رشد، خطی باشد. می تواند سینوسی باشد. در دوره دوم ما در شــرایطی قرار گرفتیم که مسئله بقا مطرح بود، در واقع طرح شعار تعامل همافزا با دولت، آنتی تز این قضیه بود. هر دوره ای، جنسی دارد. دوره اول بایــد میخ خــود را محکم می کوبید. اشکالی هم که در دوره اول وجود داشت، این بود که در فضای بسیار مثبتی سازمان شکل گرفت و بلافاصله دولت تغییر کرد و حال و هوای دولت جدید تفاوت بسیار معنی داری با مقطعی داشت که سازمان تشکیل شــد. چالش دوره دوم این بود که بســیاری از تشکل های دیگر را داشتیم که یا به تعلیق درآمدند یا منحل شــدند و این برای ســازمان نظام صنفی که بحث اینترنت در پیشــانی اش نصب شده، خیلی محتمل بود که اتفاق بیفتد. در دوره ســوم مشکل از اینجا شروع شد که تحت تأثیر آنچه در دوره های اول و دوم اتفاق افتاده بود، میزان مشارکت افراد در ساختارها و نهادهای سازمان کاهش پیدا کرد. نکته بعدی گرفتاری در رابطه با تأخیر در صدور حکم رئیس اتفاق افتاد. مطلب سوم این بود که بخش قابل توجهی از این دوره در انتهای دولت دهم بود و معموال دولتی کــه رویکرد چندان مثبتی نسبت به تشکل های صنفی ندارد، معلوم اســت در اواخر دوره اش چه وضعیتی وجود خواهد داشت.

در آسیب شناســی این موضــوع، آیا نمی توان گفت شاید در دوره دوم جایی به بیراهه رفته ایم که یک انتخابات دوقطبی اتفاق افتاده است؟

فضای دوقطبی خواست سازمان نیست. بحث تهران و شهرستان در زمینه های مختلف وجود دارد که باید با ســعه صدر و بلوغ فکری از آن عبور کرد. من فکر می کنــم دوره اخیر فضایی را فراهم کرد که دوستانی که متولیان استانها هستند هم متوجه شوند دود قضیه شهرستانی و تهرانی نگاه کردن به چشم هر دو طرف خواهد رفت. آنچه به دوره دوم مربوط می شود اینکه؛ قاعدتاً باید فشاری را متوجه شهرستان ها کرده باشیم که چنین واکنشی را همراه داشته است.

این را زیاد می شنویم که با وجود روی کار آمدن دولت یازدهم، سازمان نظام صنفی در مواردی که مربوط به کســب روزمره آی تی اســت، نتوانسته اقدام مؤثری انجام دهد.

همین طور اســت. برمی گردد به اینکه وقتی یک ساختار دولتی دارید، یکشبه تغییر شکل پیدا نمی کند. روندش تدریجی اســت. حتی اگر دولت اعتدال باشد. من اسمش را پسرفت نمی گذارم. سطح امیدواری ام نسبت به دولت یازدهم، خیلی بالاتــر از اتفاقاتی بود که تا الان افتاده و فکر می کنم عملکرد نسبت به انتظارات ضعیف تر بوده اســت. منتها در هشــت سال گذشــته آنقدر گرفتاری داشته ایم که قبول کنیم یک سال زمان کمی است.

فکر می کنید سازمان کدام یک از سه راه قبلی را بایــد اتخاذ کند؟ یا اصلاً راه جدیدی باید باشد؟

من فکر می کنم در دوره چهارم فضا و شــرایط بســیار متفاوت خواهد بود. یعنی ممکن است فضا ماننــد دوره دوم آقای خاتمی نباشــد اما در مجمــوع اگــر از ابتدای حیات ســازمان تاکنون نگاه کنیم، فضای دوره چهارم بســیار امیدوارکننده است.

یعنی می تواند دوره طلایی سازمان باشد؟

من فکر می کنم احتمال چنین چیزی در قیاس با دوره های قبل می تواند باشــد. دوره چهارم تصور می کنم جنس مطالبه گری غالب خواهد بود ولی چون دولت، ماهیتاً اهل تعامل اســت، مطالبه گری بــه نتایج مثبت و احتماال مطلوبی خواهد رســید. من به شدت نســبت به دوره چهارم خوشبینم.

برای دوره چهــارم فکر می کنید لازم اســت سازمان به همان حالت کاریزماتیک بازگردد؟

در خلأ کــه نمی توانید سیســتم ایجاد کنید. می گویید سیستم آنطور که باید ایجاد نشده، جهت هم تردیدی نیست که باید به سمت یک ساختار سیستماتیک برود؛ یعنی در واقع تیمی می خواهیم که ســتاره نداشته باشد، تیم باشد. شاید یکی از مسائل ما این باشد که در این دوره فرد یا افرادی باشند که وجاهت صنفی داشته باشند؛ اما رسالتشــان این باشد که سیستم شکل بگیرد